ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

          Ακούγοντας τις διηγήσεις των παλαιότερων, δύο πράγματα συνεχίζουν να μας προκαλούν έκπληξη, αλλά και πολλές απορίες: οι χωρίς όρια θηριωδίες των κατακτητών προς μια φιλήσυχη ομάδα ανθρώπων που προσπαθούσε να κάνει τη δουλειά της δίνοντας αγώνα για την καθημερινή της επιβίωση και η πλούσια ιστορία των κατοίκων της ορεινής περιοχής που έμεινε μόνο ως προφορική. Παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα μιας από τις πολλές προφορικές ιστορίες για την βουλγάρικη κατοχή.

          Οι βούλγαροι προσπάθησαν να αφομοιώσουν τους κατοίκους της ορεινής περιοχής, χρησιμοποιώντας την εκπαίδευση ως μηχανισμό άσκησης της σκληρής πολιτικής τους. Μέτρα όπως η αποκλειστική χρήση της βουλγαρικής γλώσσας και απαγόρευση χρήσης άλλων γλωσσών, ευτυχώς δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα, επειδή δεν υπήρξε η κατάλληλη υποδομή, αλλά και οι κατάλληλοι άνθρωποι.

          Ο βαθμός δυσκολίας για την επιβίωση των κατοίκων της ορεινής περιοχής αυξανόταν συνεχώς. Υπήρχαν περιορισμοί ακόμα και στην ελεύθερη άσκηση επαγγελμάτων, υπήρχε ασφυκτικός έλεγχος σε όλους τους τομείς της ζωής, οι ληστρικές επιδρομές σε σπίτια ή σε χωράφια συνεχίζονταν απρόσκοπτα, όπου οι βούλγαροι έπαιρναν με το έτσι θέλω τα υπάρχοντα των νοικοκυριών. Με τον ίδιο τρόπο άρπαξαν επίσης, θρησκευτικά σύμβολα και κειμήλια από τεμένη της ορεινής περιοχής, ακόμα και εικόνες ή έργα τέχνης από εκκλησίες της ευρύτερης περιοχής της Θράκης, τα οποία ακόμα και σήμερα αρνούνται να επιστρέψουν προβάλλοντας φθηνές δικαιολογίες και ισχυρισμούς.