ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΜΗΔΕΝ

          Είναι γεγονός ότι αρκετοί κάτοικοι της ορεινής περιοχής έχουν αρχίσει να βλέπουν με διαφορετικό μάτι την εκπαίδευση των παιδιών τους. Συνειδητοποιώντας με λύπη ότι η πρόοδος τους δυσχεράνει καθημερινά με τα πολιτικά ''παιχνίδια'' που παίζονται στην πλάτη των παιδιών από ορισμένους επαγγελματίες ''σωτήρες'' της μειονότητας, αναρωτιούνται, αν μας κάνει τελικά καλό η μειονοτική εκπαίδευση έτσι όπως μας προσφέρεται.

            Εκφράζοντας τη δυσαρέσκεια τους ομολογούν ότι τόσα χρόνια, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των εκπαιδευτικών, τα παιδιά της ορεινής περιοχής ούτε καλά ελληνικά μαθαίνουν, ούτε καλά τουρκικά, ενώ μένουν μακριά και από τη μητρική γλώσσα της περιοχής. Οι πέντε γλώσσες που μαθαίνουν ταυτόχρονα κατά τη σταδιοδρομία τους στο σχολείο, ίσως είναι ακόμα ένα παγκόσμιο φαινόμενο που χαρακτηρίζει την περιοχή μας, αλλά λειτουργεί και ως ανασταλτικός παράγοντας για την εμπέδωση όλων αυτών των γλωσσών. Δεν είναι μυστικό ότι σε όποιες δραστηριότητες και αν συμμετέχουν οι κάτοικοι της περιοχής μας, έχουν πρόβλημα με την ελληνική γλώσσα, ενώ στην Τουρκία (όσους πια επιτρέπουν να πάνε εκεί) τους λένε ότι δεν ξέρουν τουρκικά. Το ερώτημα είναι, τί μας συμφέρει τελικά αφού ζούμε στην Ελλάδα;

            Οι περισσότεροι προσπαθώντας να βρούνε μια καλύτερη λύση για τα παιδιά τους, αποφασίζουν να μετακομίσουν στην πόλη της Ξάνθης, στα αστικά κέντρα ή στο εξωτερικό, μακριά από το ''θίασο'' των υποκινητών που μόνο τα συμφέροντα των πολιτών δεν εξυπηρετούν παίζοντας περίεργα ''παιχνίδια'' στο όνομα της μειονοτικής εκπαίδευσης. Είναι τυχαίο ότι σχεδόν κανενός ''ηγέτη'' της Θράκης τα παιδιά δεν έχουν φοιτήσει σε μειονοτικό σχολείο; τί μας λέει αυτό;

            Ας θυμηθούμε ένα παράδειγμα από το παρελθόν, αυτό των βιβλίων που διδάσκονται στα μειονοτικά σχολεία. Την εποχή που υπήρξε ανάγκη για βιβλία στο μειονοτικό πρόγραμμα, οι πολυτάλαντοι ''ηγέτες'' ανάγκασαν τους γονείς να τα κάψουν, επειδή είχαν εκδοθεί στη χώρα μας και να ζητήσουν καινούρια από τη γειτονική χώρα. Ήρθαν τα καινούρια, αλλά αυτή τη φορά ήταν δύσκολα και έπρεπε να γίνουν πιο εύκολα. Όσον αφορά το ελληνόγλωσσο πρόγραμμα το θέμα των βιβλίων είναι ακόμα πιο ζοφερό. Καλό θα είναι, λοιπόν, να αφήσουν τους ανθρώπους να αποφασίσουν μόνοι τους για το μέλλον των παιδιών τους με κριτήριο τον τόπο που ζούνε, μεγαλώνουν και δραστηριοποιούνται. Ο καθένας να μπορεί να αποφασίζει για το δικό του παιδί και όχι για τα ξένα.