ΠΕΡΙ ΣΥΖΗΤΗΣΕΩΝ...
Το να είναι κάποιος ισχυρογνώμονας μπορεί να είναι καλό χαρακτηριστικό, μπορεί όμως να είναι και πολύ κακό χαρακτηριστικό. Όταν κάποιος είναι ικανός να επιμένει στις απόψεις του έχοντας δυνατά και σωστά επιχειρήματα, αυτό τον κάνει έναν πολύ δυνατό ''αντίπαλο''. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν το χάρισμα να πείθουν το συνομιλητή τους, αφού όσα λένε, φαίνεται ότι τα πιστεύουν πρώτα οι ίδιοι. Αυτή είναι η θετική πλευρά όσων είναι ισχυρογνώμονες.
Η αρνητική πλευρά είναι όσοι επιμένουν στην άποψή τους χωρίς να έχουν επιχειρήματα, χωρίς να γνωρίζουν το θέμα που συζητάνε με πιο συχνή απάντηση το ''γιατί έτσι'', το ''γιατί το λέω εγώ'' ή ''γιατί έτσι πρέπει'' . Δεν μπορούν να κάνουν συζήτηση, δεν είναι ικανοί για διάλογο. Η δική τους γνώμη, άποψη, στάση είναι η καλύτερη όλων και φυσικά, δε δέχονται την παραμικρή αντίρρηση.
Είναι ξεροκεφαλιά το να μη δέχεσαι μια άλλη γνώμη, να μην έχεις διάθεση να ακούσεις καμία άλλη συμβουλή, να μένεις στις απόψεις σου από πείσμα και πολλές φορές κι από εγωισμό και μόνο. Το να είναι κάποιος ανυποχώρητος, δεν μπορεί να τον πάει μπροστά, δεν μπορεί να τον βελτιώσει ως άνθρωπο. Μέσα από τον σωστό διάλογο, έρχονται λύσεις, αλλάζει ο τρόπος σκέψης, αλλάζει η οπτική γωνία των καταστάσεων.
Ασφαλώς και είναι πολύ θετικό να μπορεί κανείς να έχει ισχυρά επιχειρήματα, αρκεί αυτά να έχουν και μια λογική βάση, να δίνουν λύσεις κι όχι να προσθέτουν προβλήματα. Είναι παράλογο να επιμένουν στις δικές τους και μόνο απόψεις. Όταν κάτι είναι ολοφάνερο πως είναι πράσινο, δεν μπορεί κανείς να επιμένει πως είναι μπλε. Όταν οι συμβουλές όλων καταλήγουν προς μια κατεύθυνση, δεν μπορεί να έχουν άδικο. Παρ’ όλα αυτά, ένας ξεροκέφαλος άνθρωπος μπορεί το πράσινο να το βλέπει μπλε, να παρακάμπτει τις συμβουλές όλων και να κάνει του κεφαλιού του.
Αν θέλουμε να εξελιχθούμε, πρέπει και είμαστε αναγκασμένοι να έχουμε ανοιχτό μυαλό που να μπορεί να δέχεται πληροφορίες. Είναι στο χέρι και στην κρίση του καθένα πώς θα τις επεξεργαστεί και ποια απόφαση θα πάρει τελικά. Κανείς δεν είναι αναγκασμένος να συμφωνεί με όλους κι όλα και να μην έχει προσωπική άποψη. Την άποψή του αυτή, όμως, θα πρέπει να είναι σε θέση να την υπερασπίζεται με στοιχεία κι όχι με απαντήσεις τύπου ''αφού το λέω εγώ, έτσι είναι''. Αυτή η δικαιολογία καλύπτει μόνο όσους έχουν ''κρυφή'' ατζέντα.
Η ισχυρογνώμονας πάει πακέτο με τον εγωιστή, κι αυτό αποτελεί πρόβλημα, γιατί τα λάθη έρχονται το ένα μετά το άλλο. Αν όλοι οι ισχυρογνώμονες γυρνούσαν λίγο πίσω, σε περασμένες κουβέντες και προβλήματα θα έβλεπαν ότι τελικά έπρεπε να είχαν ακούσει και μια δεύτερη γνώμη. Και το χειρότερο όλων είναι πως σε πάρα πολλές περιπτώσεις, η γνώμη δεν αλλάζει εξαιτίας της ντροπής και του φόβου μην πουν τον ισχυρογνώμονα ότι υποχωρεί.
Δεν είναι αμαρτία ν’ ακούς κι άλλες απόψεις, ούτε αλλάζει ο χαρακτήρας του ανθρώπου αν συμβεί αυτό. Είναι ο πιο σωστός τρόπος συμπεριφοράς. Επομένως, καλύτερα να είναι ενημερωμένος κάποιος, παρά να είναι ισχυρογνώμονας. Για να βελτιωθεί ο άνθρωπος πρέπει να αλλάξει. Για να τελειοποιηθεί πρέπει να αλλάζει συχνά.