''ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ'' (ΜΕΡΟΣ Α')

            Συχνό θέμα συζήτησης μεταξύ των κατοίκων της ορεινής περιοχής είναι το περιεχόμενο και η ποιότητα του μειονοτικού τύπου στη Θράκη. Μια απλή παρατήρηση της θεματολογίας του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου, καθώς και του λόγου και του ύφους των "δημοσιογράφων", ρεπόρτερ και αρθρογράφων της μειονότητας προκαλούν εύλογα ερωτήματα στους πολίτες και οδηγούν σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα.  

            Πολύ συχνά παρατηρούνται ορισμένες αξιοπρόσεκτες συμπτώσεις που γεννούν απορίες: σε ελάχιστο χρονικό διάστημα από ένα συμβάν "μειονοτικού ενδιαφέροντος", ειδήσεις, ρεπορτάζ και αναλύσεις δημοσιεύονται και αναρτώνται σχεδόν ταυτόχρονα σε όλα τα έντυπα και μέσα, λες και ήταν γραμμένα από πριν, λες και ήξεραν οι "δημοσιογράφοι" τί πρόκειται να συμβεί εκ των προτέρων.

            Μια άλλη ενδιαφέρουσα παρατήρηση είναι ότι όλα τα κείμενα είναι σχεδόν πανομοιότυπα, λες κι έχουν βγει από ένα καλούπι και διανεμήθηκαν με τη μορφή δελτίου τύπου από κάποια "κεντρικά".

            Και το τρίτο, ότι είναι γραμμένα σε εκλεπτυσμένη γλώσσα της γειτονικής γλώσσας, σαν να γράφτηκαν από εκεί γλωσσολόγο. Όταν δε πρόκειται για ζωντανά ρεπορτάζ, ομιλείται μια γλώσσα αρκετά μακρινή από τη γλώσσα των κατοίκων της περιοχής μας. Το φαινόμενο γίνεται πιο έντονο, όταν προτάσσεται το μικρόφωνο και οι κάτοικοι καλούνται να εκφραστούν σε μια ξένη για αυτούς γλώσσα, αποκαλύπτοντας το χάσμα μεταξύ της επιβαλλόμενης δημοσιογραφικής γλώσσας και γλώσσας των πολιτών.

            Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι περισσότερες δημοσιεύσεις φαίνεται συστηματικά να αναπαράγουν επίσημες ανακοινώσεις θεσμικών παραγόντων της γειτονικής χώρας. Έννοιες, όπως κριτική και αντικειμενικότητα, αποτελούν άγνωστο λεξιλόγιο, όταν αφορούν στη "μητέρα-πατρίδα", αλλά τις παίζουν στα δάχτυλα, όταν αφορούν στη χώρα που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και ευημερούν. Είναι τόσο μεγάλη η δίψα φαίνεται για ελευθερία του λόγου, ελευθεροτυπία και κριτική στη χώρα μας (λες και στον ύπνο τους έμπαιναν στη θέση των "συναδέλφων" τους εξ ανατολών που ξεροσταλιάζουν στα κελιά), που κατά έναν μαγικό τρόπο μεταμορφώνεται σε αθυροστομία, συκοφαντία, εξύβριση και ψεύδος.

            Το τελευταίο αξιοπερίεργο είναι το θέμα των πόρων όλων των μειονοτικών μέσων. Αν κρίνει κανείς από τη διαφήμιση που παίρνουν, από τη πληθώρα των δραστηριοτήτων τους, τον αριθμό των μέσων σε σχέση με τον πληθυσμό και την αγορά της περιοχής, κάτι δεν πάει καλά, τα νούμερα δε βγαίνουν... Αν συνυπολογίσει κανείς και τις δικαστικές αποζημιώσεις που έχουν υποχρεωθεί κατά καιρούς να καταβάλουν λόγω συκοφαντιών (άραγε τις έχουν καταβάλει;), οι απορίες γίνονται ακόμα μεγαλύτερες.

Τί συμπεράσματα μπορεί να βγάλει κανείς από τα παραπάνω;  

Για Άτομα με Αναπηρία (ΑμεΑ)