''ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΟΥΣ ΑΝΟΙΧΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ''
Κάθε τόσο επανέρχεται στην επικαιρότητα το μέγα ζήτημα του ανοίγματος κάποιων μειονοτικών συλλόγων στη Θράκη που ''βιαίως έχει κλείσει στο παρελθόν το ελληνικό κράτος''. Καμπάνιες στα social media, πύρινα άρθρα, ενημερωτικές καταχωρίσεις στο μειονοτικό τύπο και ευρωπαϊκές δακρύβρεχτες παρεμβάσεις δίνουν την εικόνα στον καλόπιστο κάτοικο Αθηνών ή Βρυξελλών ότι εδώ στη Θράκη η μειονότητα θέλει να οργανωθεί συλλογικά και να εκφραστεί και αυτό της απαγορεύεται, πνίγεται. Όπως, όμως, για τα περισσότερα μειονοτικά ζητήματα στη Θράκη, έτσι και για αυτό ισχύει μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα από αυτή που πασχίζουν να μας ταϊσουν οι ''πεφωτισμένοι διασώστες'' μας.
Ας ξαναμιλήσουμε, λοιπόν, για τα αυταπόδεικτα. Ο σύλλογος της Ξάνθης, για τον οποίο γίνεται η μεγαλύτερη φασαρία, δε φαίνεται να υποφέρει από υπολειτουργία: πολυπληθείς εκδηλώσεις, συγκεντρώσεις, επισκέψεις και εκδρομές, μαθήματα κοπτικής-ραπτικής, καλών τεχνών και παραδοσιακών χορών αποτελούν καθημερινή ρουτίνα. Σίγουρα δε φαίνεται να υφίσταται και κλείσιμο: τα γραφεία του λειτουργούν κανονικά και αδιάκοπα, συντηρούνται και πληρώνουν για υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, ενώ συχνά τα μέλη του πηγαινοέρχονται στη Θράκη με μισθωμένα λεωφορεία.
Απορεί, λοιπόν, ο αφελής Θρακιώτης: πώς είναι ''κλειστός'' ένας σύλλογος που δεν έχει πάψει ποτέ να λειτουργεί; πώς γίνεται οι ''εκπρόσωποι'' της μειονότητας να ζητούν την επαναλειτουργία ενός συλλόγου, στην έδρα του οποίου ξημεροβραδιάζονται σχεδιάζοντας νυχθημερόν τη ''σωτηρία'' μας από την ''καταπίεση'' της Ελλάδας; Από πού βρίσκει χρήματα ένας κλειστός σύλλογος που λογικά δεν έχει φορολογικά στοιχεία και που συναγωνίζεται σε δράσεις το Ίδρυμα Νιάρχος; πώς δικαιολογεί τις δαπάνες του στις φορολογικές αρχές, έχει άραγε κόψει κανένα τιμολόγιο ποτέ; για αυτούς η ισονομία και η ισοπολιτεία δεν ισχύει απέναντι σε όλους τους άλλους συλλόγους που παύουν τη λειτουργία τους, αν σχετικά αποφασίσει η Διοίκηση;
Δεν είναι του παρόντος να αναφερθούμε στην προκλητική ανεκτικότητα και τα στραβά μάτια που κάνει το κράτος. Αλλά όπως στην πλειονότητα των μειονοτικών ζητημάτων, η ανεκτικότητα παρερμηνεύεται και γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Είναι δε αστείο να μιλάμε για παρεμπόδιση του δικαιώματος συλλογικής οργάνωσης της μειονότητας, όταν κάθε γειτονιά στη Θράκη έχει και από ένα σύλλογο που καλύπτουν όλο το φάσμα των κοινωνικών δραστηριοτήτων. Αυτό πάντως για το οποίο μπορούμε να κάνουμε λόγο με κάποια σιγουριά είναι ότι οι κάτοικοι της ορεινής περιοχής δεν τρώμε κουτόχορτο. Βλέπουμε τί συμβαίνει και κρίνουμε αναλόγως.